عجیب است که تا حالا چیزی از گروه The Black Keys اینجا ننوشته‌ام. یکی از گروه‌های دوست‌داشتنی این روزهای راک هستند و به شدت دلنشین. چند روز پیش آلبوم جدیدشان Turn Blue به بازار آمده و البته که اولین کار هر انسان فهیم و عاقلی خرید آلبوم است، نه دزدیدن آن. بگذریم.
این آلبوم را نباید یک بار گوش داد. اول باید سه بار بشنویدش و بعد درباره‌اش تصمیم بگیرید. بار اول به نظرم کاری معمولی بود و تکرار کارهای گذشته‌شان. بار دوم، متوجه یک‌دست بودن آلبوم شدم و آهنگ‌هایی که با دقت تنظیم شده و کنار هم چیده شده بودند. از بار سوم به بعد، گوش دادنش لذت است. هنوز هم فکر می‌کنم اینجا و آنجای کارهایشان را از گروه‌های دیگر و مخصوصا آهنگهای دهه ۷۰ قرض گرفته یا حتی کپی کرده‌اند، ولی چندان برایم مهم نیست.
این گروه، صدای خودش را دارد. افکت روی صدای Dan Auerbach، خواننده گروه، از روز اول کارشان تا حالا کم و بیش یکسان بوده. آهنگهایشان هم تقریبا همیشه صدای مشابهی دارند و ریتم‌هایشان هم چنان گیرا نیست که از سرتان بیرون نرود. بنا به سبک ایندی-راک و گاراژ-راک، چندان خبری از تک‌نوازی گیتار نیست و در عوض موزیک بیشتردر خدمت خواننده است و ترانه. استفاده زیاد از سینتی‌سایزر و کیبورد هم صدایی شبیه پاپ به موزیک آنها داده است که معمولا برای موفقیت و شنیده شدن تک‌آهنگ‌های هر گروهی لازم است. آهنگ Fever این آلبوم هم بسیار زیاد به پاپ-راک و ایندی-پاپ نزدیک شده و البته به عنوان سینگل منتشر شده است.
بیشتر منتقدان موسیقی این آلبوم را بسیار منسجم دانسته‌اند و به نسبت دیگر کارهای گروه، تراش‌خورده‌تر و ریتمیک‌تر.
به گوش من در تضاد با صداهایی که "سیاه‌کلیدها" تولید می‌کنند و فضای خاکستری و کمی وهم‌آلود کارهایشان، ریتم‌ها بیشتر روشن و شفاف است و موزیک گروه، هیچ تلاشی برای سخت و سنگین شدن، خودنمایی یا حرف بزرگ زدن نشان نمی‌دهد، خشم و عصبانیتی ندارد و خودش را به کلی از پانک-راک جدا می‌کند، به عمق بلوز-راک نمی‌رود و چندان شنونده را درگیر روح آهنگ نمی‌کند، از گاراژ-راک صیقل‌خورده‌تر است و مراقب است که وارد پاپ هم نشود، گاهی به سایکادلیک نزدیک می‌شود و دوباره فاصله می‌گیرد و خلاصه روی نوک پا راه می‌رود تا مهر گروه را پای آهنگ‌ها بزند و شنونده را به جای آشنای همیشگی ببرد.
اگر که خواستید این آلبوم را گوش کنید، حتما بیش از سه با گوش کنید و بسیار زیاد سفارش می‌کنم که آلبوم قبلی گروه را هم چند بار گوش دهید. El Camino یکی از بهترین آلبوم‌های چند سال گذشته بود.
فعلا این آهنگ Fever را گوش کنید و بعد به دنبال بقیه آلبوم باشید.
بیشتر منتقدان موسیقی این آلبوم را بسیار منسجم دانسته‌اند و به نسبت دیگر کارهای گروه، تراش‌خورده‌تر و ریتمیک‌تر.
به گوش من در تضاد با صداهایی که "سیاه‌کلیدها" تولید می‌کنند و فضای خاکستری و کمی وهم‌آلود کارهایشان، ریتم‌ها بیشتر روشن و شفاف است و موزیک گروه، هیچ تلاشی برای سخت و سنگین شدن، خودنمایی یا حرف بزرگ زدن نشان نمی‌دهد، خشم و عصبانیتی ندارد و خودش را به کلی از پانک-راک جدا می‌کند، به عمق بلوز-راک نمی‌رود و چندان شنونده را درگیر روح آهنگ نمی‌کند، از گاراژ-راک صیقل‌خورده‌تر است و مراقب است که وارد پاپ هم نشود، گاهی به سایکادلیک نزدیک می‌شود و دوباره فاصله می‌گیرد و خلاصه روی نوک پا راه می‌رود تا مهر گروه را پای آهنگ‌ها بزند و شنونده را به جای آشنای همیشگی ببرد.
اگر که خواستید این آلبوم را گوش کنید، حتما بیش از سه با گوش کنید و بسیار زیاد سفارش می‌کنم که آلبوم قبلی گروه را هم چند بار گوش دهید. El Camino یکی از بهترین آلبوم‌های چند سال گذشته بود.
فعلا این آهنگ Fever را گوش کنید و بعد به دنبال بقیه آلبوم باشید.
No comments:
Post a Comment