کلا گروه Skid Row از آن چندصد گروه دوره glam metal (این حرف دقیق نیست و بیشتر نظر شخصی است. آنها دیرتر از این دوره آمدند و کلا هوی‌متال و هارد راک بودند) است که اگر جایی برای خودشان باز کردند، به خاطر موهای بلندشان بود و ریف‌ها و صدای خشمگین‌شان و داستان‌های دختر-پسر عاشق و احیانا شکست خورده ای که تعریف می‌کردند. شاید کلا ۴-۵ آهنگ این گروه قابل توجه باشد، که سه‌تای آنها حتما شبیه دوتای دیگر است و بقیه کارهایشان، هاشوری از این چند آهنگ. ولی همان ۲ یا ۳ آهنگ را باید گوش داد. در نوع خود کارهای خیلی خوبی هستند و البته صدای خواننده گروه کاملا به روی کارها می‌نشیند. بیشتر در مورد این خواننده خوش سیما (سلام بر تلویزیون‌های لوس آنجلسی) خواهم گفت.
No comments:
Post a Comment