اول که بگذارید این آهنگ همین‌طور چندبار برای خودش بخواند
بگذارید لبه‌های تیز گلوی جناب جیمی بارنز روحتان را بخراشد و فریادهای گیتار جو بوناماسا هم خراش‌ها را عمیق‌تر کند. بگذارید موسیقی در وجودتان جاری شود و به حرکتتان درآورد. با فریادهای آقای بارنز، مشت‌هایتان را گره کنید و سرتان را به عقب دهید. با سولوی بوناماسا سرتان نباید به اختیار شما باشد دیگر. باید خودش بالا و پایین برود. ده بار گوشش کنید و با صدای جیمی بارنز عاشقی کنید.
(روی این نسخه آهنگ و برای جلوگیری از کپی غیرقانونی، سه بار نام جو بوناماسا را می‌شنوید. می‌توانید روی یوتیوب اصل و بی‌خدشه‌اش را پیدا می‌کنید.)
این آهنگ را جیمی بارنز اولین بار در سال ۱۹۸۷ ساخته و خوانده است. اولین آهنگ اوست که شماره ۱ جدول پرفروش‌های استرالیا شد و در آمریکا تا رتبه ۹۱ بالا رفت. سال گذشته جناب جو بوناماسا در آلبوم "راندن به سوی سپیده" - احمقانه شد، همان Driving Towards the Daylight - این آهنگ را دوباره تنظیم و اجرا کرد و از بارنز هم خواست که دوباره بخواندش. حاصل، اعجاب‌انگیز است. صدای او، راه زیادی را آمده است. از یک حنجره معمولی تبدیل شده به صدایی دریده و وسیع، بی‌دریغ و بی‌مهار. اجرای قدیمش را گوش کنید و بسیار زود درمی‌یابید که بسیار شبیه است به آهنگهای دهه ۸۰. صدای درام و گیتار، سولوها، موزیک ویدئو، روی همه‌شان غبار آن دهه ذلت‌بار نشسته است. ولی اجرای جدید، دنیای دیگری است. بارنز تبدیل شده به صدایی اروتیک. بوناماسا آهنگ را به هیولایی در هم پیچیده و در هم پیچنده تبدیل کرده و خلاصه روز یکشنبه ما را به بعدی دیگر برده است.
برای مقایسه با اصل آهنگ، این را داشته باشید:
No comments:
Post a Comment