Alice Cooper - Pessi-Mystic

اگر۳ ماه پیش کسی می گفت که فلان آهنگ آلیس کوپر قشنگ است و گوشش بده، حتما جا می‌خوردم و به عقل طرف شک می‌کردم. بعد از اینکه کمی با شخصیتش آشنا شدم و چندتا از آهنگهایش را گوش دادم، به نظرم رسید که گویا میشود با این آدم کنار آمد. الان می‌بینم که گاهی چنان کارهایش در گوش و مغز و روحم می‌ماند که به زحمت می‌توانم از دستشان راحت شوم. این آهنگ Pessi-Mystic (توضیح واضحات: pessimistic + Mystic، بدبین + مرموز) انگار که تمام و کمال قطعه‌های به هم چسبیده از آهنگ‌های مختلف است، از بس که تکه‌ تکه هایش آشنا هستند ولی ترانه‌اش کاری کرده کارستان! آلیس کوپر، عاشق ژانر وحشت است. کنسرت‌هایش بیشتر نمایش‌های خشونت، خون، صندلی الکتریکی و گیوتین هستند. "مردی که چندبار در کنسرت‌هایش می‌میرد". اولین کسی است که وحشت را به راک و متال معرفی کرد و شاید از سالم‌ترین راکرهای تاریخ باشد! هرگز در رابطه‌هایش به پارتنرش خیانت نکرده، سال ۱۹۷۶ ازدواج کرده و طلاق هم در پرونده‌اش ندارد، سیگار و مواد مخدر مصرف نمی‌کند (اگر قبلا مصرف می‌کرده هم، به حد اعتیاد نبوده) و البته الکلی بوده و از اواسط ۱۹۸۴ دیگر معتاد به الکل نیست. جالب است که چنین ظاهر خشنی، قلبی از طلا دارد. به غیر از موزیک، فیلم بازی می‌کند و عاشق گلف است و رستوران دارد و یک برنامه رادیویی که از ۱۰۰ ایستگاه در آمریکا و ده دوازده کشور دیگر پخش می‌شود و من هم سعی می‌کنم هرشب از Planet Rock گوشش کنم. آدمی بسیار جالب و سرگرم کننده، که هرگز تصور نمی‌کردم بتوانم ارتباطی با کارهایش برقرار کنم.