Led Zeppelin - Dazed and Confused

بعد از مرگ جان بونهام درامر گروه در سال ۱۹۸۰ ، اعضای لد زپلین تصمیم گرفتند که به کارشان در قالب گروه پایان دهند و هرکدام به راه خود بروند. رابرت پلنت بیشتر به تحقیق در موسیقی ملل رو آورد و جیمی پیج را هم به همراهش برد. جان پل جونز هم علاوه بر نوازندگی، بیشتر به تهیه کنندگی رو آورد. ۲۷ سال بعد سه عضو باقیمانده پسر آن فقید سعید (جیسون) را جایگزین جان کبیر کردند و فقط یک شب و یک بار برنامه‌ای اجرا کردند که به نام Celebration Day معروف شد. مسلما نباید انتظار همان کیفیت کار قبلی را داشت، صدای رابرت پلنت دیگر نه تنها جوان و منعطف نیست و توانایی رسیدن به نت‌های بالا را (اقلا به راحتی قبل) ندارد، که گاهی ممکن است ناهنجار هم به گوش برسد (احتمالا نفس‌گیری؟). جیمی پیج هم با توجه به زمانی که گذشته و نوازنده‌هایی که این مدت وارد صحنه شده‌اند، جادوگری نمی‌کند و حتی گاهی کارش دردآور می‌شود (شروع stairway to heaven) و البته جان پل جونز شریف و دوست داشتنی هنوز هم ترجیح می‌دهد مرد ساکت و آرام صحنه باشد و کارش را دقیق و زیبا انجام دهد، بدون آنکه دیده شود. اما جیسون بونهام به نظرم خوب بود (مسلما انتظار نداریم جای بونزو را بگیرد) و می‌توان رویش حساب کرد. این آهنگ البته نقطه اوج برنامه بود (به گوش من). وقتی که پیج، آرشه به تن گیتار کشید و آن صداهای جادویی را تولید کرد: صدای سبز و مسموم باتلاق. وقتی که صدای پلنت آثار پررنگی از گذشته پرشکوهش نشان داد و وقتی که همه چیز سر جای خود نشست. اصل آهنگ توسط جیک هولمز نوشته و اجرا شده (بدون درامز) و بعدا توسط The Yardbirds (در زمان عضویت جیمی پیج) بازخوانی شد که اگرچه شروع گیتارنوازی با آرشه نبود، ولی به هر حال جیمی را معروف‌ترین گیتاریست استفاده کننده از آرشه کرد. کلا ساختار آهنگ بسیار عجیب و غریب است و می‌توانید در موردش در ویکیپدیا بخوانید و با بخش‌های مختلف آهنگ آشنا شوید.

پ.ن.۱: از کی قرار شد که در کنسرت‌ها به جای دیدن برنامه، ملت فقط فیلم و عکس بگیرند؟ (این بند قابل تعمیم به همه زندگی است)

پ.ن.۲: به کفش‌های سه عضو اصلی دقت کنید، که عالی هستند.

پ.ن.۳: آی ام نات گی (یت) بات آی لاو دیز گی استاف وری ماچ.

پ.ن.۴: عصر یکشنبه و celebration day تازه دانلود شده و ویسکی بدون یخ، ای به پوست آرنجم که نرفتم به بهشت‌ (جهت سهمیه کفرگویی هفتگی بود و کاربرد دیگری نداشت).

پ.ن.۵: این پاراگراف به طرز رقت‌آوری از فراوانی پرانتز رنج می‌برد.