Bruce Springsteen - Point Black

صدای بروس اسپرینگزتین را دوست دارم ولی نه همیشه. حوصله‌ام سر می‌رود از اینکه یک نفس فریاد بزند. ولی خشم و اعتراض عجیبی در صدایش موج می‌زند. به راستی که حنجره‌اش توصیف قشر مخاطب اوست: طبقه متوسط و کارگر. این آهنگش یکی از دردناک‌ترین کارهایش است که من (تاکنون) شنیده‌ام. پر از ترس و خشم و سرخوردگی و افسردگی. داستان، فاصله بین رویا و واقعیت است. سوژه، دوست دختر سابق بروس است (گویا معتاد به هرویین؟؟؟). خواننده خواب می‌بیند که با دوست دخترش می‌رقصد و بیدار می‌شود و به یاد می‌آورد که دوست‌دخترش را دیده که برای فرار از باران زیر یک درگاه پناه گرفته و در جواب او که صدایش می‌زند، جوابی نمی‌دهد: درست مثل غریبه‌ای که منتظر است باران بند آید تا برود. دوست دخترش خیلی زود (از لحاظ مالی) پیشرفت کرد ولی نتوانست زندگی دلخواهش را بسازد و عاقبت مجبور شد با پولی که از دولت می‌گرفت (welfare check) ، زندگی کند.

I was gonna be your Romeo you were gonna be my Juliet

These days you don't wait on Romeo's

You wait on that welfare check

چند بار این هفته گوشش داده‌ام و به نظرم آهنگ خوبی است. ترکیبی عالی از شعر و ترجیع‌بند (یا هر چیز دیگری معادل chorus) و صدای گاهی التماس‌گر و گاهی خشمگین جناب رییس. ولی از من می‌شنوید، زیاد شعر را درست گوش ندهید، بلکه کل کار را.