مسلم است که یک سال طاقت نمی‌آورد تا برای تولد بعدی کرت کوبین این را بنویسم، چون الان ۳ماه است که منتظر امروزم. (احتمالا) آخرین اجرای نیروانا، برنامه بسیار خوبی بود در مجموعه MTV Unplugged . تمرین‌های گروه تا قبل از اجرا معمولا بسیار بد برگزار می‌شد. کرت کوبین به دلیل اعتیاد و افسردگی شدید، کاملا ناآماده بود. حتی برنامه تا حد لغو هم رفت، ولی به هر حال برگزار شد و به یکی از موفق ترین ها در سری خودش و یکی از بهترین آلبوم‌های نیروانا تبدیل شد، تا جایی که کرت آینده گروه را در آکوستیک دید؛ اگر که ۵ماه بعد خودکشی نمی‌کرد. به چینش صحنه دقت کنید، شمع و گل‌های لیلیوم (سوسن؟) با روبان مشکی، کاملا یادآور مراسم ختم بود. آهنگ آخری که گروه اجرا کرد، یکی از محبوب ترین آهنگ‌های کرت بود. اولین بار با شنیدن اجرای اصلی، عاشق این آهنگ و قدرت اجرا و کارهای Leadbelly بزرگ شده بود. به گوش من، این کار یکی از زیباترین ووکال های تمام آهنگ‌های نیروانا و البته از بهترین کارهای آکوستیک تاکنون است. مخصوصا در آخر، وقتی که فریادی نه از ته دل، که از اعماق درد می‌کشد و سپس یک زوزه به تمام معنا، زوزه‌ای کشنده که بعد از صدبار گوش دادن، هنوز من را با خودش به پایین گرداب می‌کشد و له می‌کند و بعد ناگهان به هوا پرتابم می‌کند و به اجزای سازنده تجزیه‌ام می‌کند و اشکم را درمی‌آورد، برنامه را تمام می‌کند. انگار که تمام حرفهایش را زده، دردهایش را کشیده و اکنون وقت پایین کشیدن پرده است. دیوید گرول (درامر نیروانا، خواننده فو‌فایترز) میگوید: اگر یک آرزو داشته باشم، آن است که کرت زنده می‌بود.
No comments:
Post a Comment