این آهنگ، احتمالا شناخته‌شده ترین کار او (از لحاظ تجاری) است. در فیلم Trainspotting هم استفاده شده که دیدن فیلم هم شدیدا توصیه می‌شود. لو رید آدم مهمی است و قبلا فکر کنم در مورد او و گروه The Velvet Underground و اثرشان بر موسیقی مستقل و خارج از Mainstream و البته از لحاظ تجاری ناموفق نوشته‌ام. کسی که هیچ ترسی از تجربه کردن نداشت و تا حد اجرای نویز خالی به جای آهنگ هم رفت، که البته مسلما فروش خوبی نداشت. حیرت‌آور نیست اگر که جیمز هتفیلد(متالیکا) در موردش بگوید: We were SCHOOLED by him و ما ندانیم او کیست؟ موسیقی راک و خصوصا experimental rock بسیار مدیون اوست. ژانر جالب دیگری که او شدیدا علاقمندش است، و در آلبوم جدیدش با متالیکا بسیار زیاد از این گونه کار می‌بینیم، spoken word است. آهنگ در فضای متال-راک به پیش می‌رود و لو رید روی آهنگ فقط حرف می‌زند و بعضی جاها جیمز هتفیلد می‌خواند. برای من جالب بود که دو فضای کاملا متفاوت (در ذهن من اقلا) این گونه با هم ترکیب شوند و حاصل، قابل گوش دادن باشد (البته کمی تمرین و عادت احتیاج دارد). از آدم‌های مهمی که با او کار کرده‌اند، دیوید بووی و پیتر گابریل و گروههای کیلرز، گوریلاز و متالیکا را من می‌شناسم. من هنوز موفق نشده‌ام یک آلبوم او را کامل گوش کنم، عملا برای من ممکن نیست!
البته همین آهنگ هم در هر اجرایی حال و هوای خودش را دارد و عملا هرگز عینا تکرار نمی‌شود. ولی وقتی به همراه پاواروتی اجرا شود، باید استثنایی باشد قاعدتا.
No comments:
Post a Comment